Venuto al mondo/Powtórnie narodzony (2012), reż. Sergio Castellitto

Tytuł polski: Powtórnie narodzony
Tytuł oryginalny: Venuto al mondo
Na podstawie: „Powtórnie narodzony”,Margaret Mazzantini
Reżyseria: Sergio Castellitto
Scenariusz: Sergio Castellitto, Margaret Mazzantini
Zdjęcia: Gianfilippo Corticelli
Muzyka: Eduardo Cruz
Obsada: Penelope Cruz, Emile Hirsch, Adnan  Haskovic, Pietro Castellitto, Saadet Aksoy, Jane Birkin, Sergio Castellitto
Czas trwania: 127 minut
Rok produkcji: 2012
Dystrybutor: Vivarto
Ocena: 4/6
(function(d,s,id){var js,stags=d.getElementsByTagName(s)[0];if(d.getElementById(id)){return;}js=d.createElement(s);js.id=id;js.src=”http://g-ec2.images-amazon.com/images/G/01/imdb/plugins/rating/js/rating.min.js”;stags.parentNode.insertBefore(js,stags);})(document,’script’,’imdb-rating-api’);

„Powtórnie narodzony” to film włoskiego reżysera Sergia Castellitto, będący adaptacją powieści napisanej przez jego żonę, Margaret Mazzantini. Historia jest nierówna, czasem nieczytelna i ocieka ckliwością rodem z tanich romansów, ale dzięki bałkańskiemu kolorytowi oraz mocnej końcówce zostaje w pamięci na długo. Wojna w byłej Jugosławii wydaje się być bardzo odległa, a od tamtych wydarzeń nie mija w tym roku nawet 20 lat.

Gemma (Penelope Cruz) i wraz z szesnastoletnim synem Pietro (Pietro Castellitto, syn reżysera) wyjeżdża do Sarajewa na zaproszenie starego przyjaciela Gojko (Adnan Haskovic). W czasie konfliktu jugosłowiańskiego zginął jej mąż, Diego (Emile Hirsch). Reżyser stopniowo odkrywa sekrety przeszłości, zdradzając kawałek po kawałeczku, by doprowadzić do finału, który zmienia naprawdę wiele jeśli nie wszystko. Głównym trzonem fabuły jest uczucie między Diego i Gemmą – pełne pasji i oddania, na którym kładzie się cień niemożności posiadania dziecka. Pragnienie potomstwa staje się obsesją, między małżonków wkrada się gorycz i zwątpienie. Jednak mimo wszystko nie przestają się kochać i szukać rozwiązania problemu. Często wracają do jugosłowiańskich przyjaciół, ale skutki ostatniej wizyty zmienią życie bohaterów.

„Powtórnie narodzony” to film, w którym Penelope Cruz udowadnia, że jest dobrą i wszechstronną aktorką. Bez problemów wciela się w postać w różnych etapach życia. Czy to młoda studentka, czy dojrzała kobieta po przejściach – jest naturalna i wiarygodna. Z jednej strony zadziałała charakteryzacja, ale jej spojrzenia, gesty i emocje są bardzo prawdziwe. Obsadzenie Emile Hirscha jako jej partnera w pierwszym odczuciu wydaje się być nietrafione. Dopiero z dialogów można wnioskować, że Diego jest młodszy od Gemmy, bo choć Hirsch jest w rzeczywistości młodszy od Cruz o 11 lat – fizjonomia właściwie tego nie zdradza. Jego Diego jest typem romantycznego włóczykija, co w jego wydaniu trąci nieco sztucznością. Jednak z przyjemnością przyjdzie obserwować ewolucję bohatera i w drugiej części filmu Hirsch konsekwentnie wychodzi z cienia Cruz. Nie można pominąć Saadet Aksoy, pochodzącej z Turcji odtwórczyni roli Aski. W scenach z Cruz jest równoprawną partnerką, można wyczuć namiastki chemii, której często brakuje w scenach Hiszpanki z Hirschem.

Chociaż trzonem fabuły jest uczucie Gemmy i Diega, to konflikt bałkański odgrywa znaczącą rolę w filmie Castellitta. Tam się poznają, tam mieszkają bliscy przyjaciele, którzy reprezentują bohemę artystyczną, patrzącą na rzeczywistość z innej perspektywy. Dlatego, kiedy dopada ich groza konfliktu, staje się to bardziej wyraziste i uderzające. Była Jugosławia jest przede wszystkim pięknie sfotografowana na każdym etapie historii. Skupieni na rozpamiętywaniu II wojny światowej praktycznie ignorujemy najnowszą historię konfliktów. W „Powtórnie narodzonym” konflikt wydaje się być bezosobowy – nie ma w nim wyraźnie zaznaczonych narodowości, szczególnie oprawców. Wojna jest pokazana z perspektywy cywili, nie pomijając dramatu wielu kobiet. Chyba najbardziej mnie zdumiało, że to miało miejsce 20 lat temu, a wydawało się, że ta historia jest znacznie odleglejsza.

Film jest trochę nierówny, czasem wręcz chaotyczny, ale mimo iż trwa dwie godziny, nie przestaje interesować i wyzwalać emocje. Ciekawość tego co będzie, a właściwie co tak naprawdę się wydarzyło jest w stanie zasypać w mrokach niepamięci nawet fatalny wątek z psycholog w ośrodku adopcyjnym graną przez Jane Birkin. Trochę od czapy wygląda wątek ojca Gemmy, który woli dla swojej córki narwanego lekkoducha niż odpowiedzialnego nudziarza. To jednak drobnostki przy finale, który jest dramatyczny i tkwi w pamięci długo po seansie. Castellitto wyreżyserował film, gdzie decyzje nie zawsze są łatwe do podjęcia, a ich konsekwencje mogą nieoczekiwanie przestawić życie na inny tor. Z pewnością sięgnę po powieść Mazzantini i odważę się obejrzeć inny film dotyczący konfliktu na Bałkanach.

Film obejrzany dzięki Vivarto