Nie wiem czy w ogóle ten wpis powinien powstać, a sam blog najzwyczajniej w świecie być zamknięty. Koniec końców jakieś podsumowanie musi być. Jeśli moja aktywność blogowa była mizerna niczym stajenka to łatałam sumienie w miarę częstymi seansami oraz stosem napoczętych tekstów tkwiących w czeluściach … Czytaj dalej Co było w 2015.
Ahoj! O której udało się Wam dzisiaj wstać? Nie pamiętam kiedy ostatnio wstawałam po godzinie trzynastej – to dla mnie bardzo nienaturalna pora, nie pamiętam kiedy ostatnio tak długo tkwiłam w pozycji horyzontalnej, kiedy słońce osiągało pełnię swej dziennej mocy. Ale podsumowanie musi być, choćby najlichszego sortu. Na szczęście wydaję się być osobnikiem kacoodpornym i stukanie w klawisze nie przypomina bombardowania czy przemarszu rozochoconej orkiestry dętej. Przejdźmy więc w takim razie do meritum.
Flopy zaliczyły zaś:
Z pozostałych filmów, które miały premierę przed 2013 rokiem chciałabym wyróżnić:
Udane animacje:
Udane filmy indyjskie:
Trochę tego wyszło i tak nieźle się powstrzymywałam. Czego bym chciała dla siebie w 2014 roku? Z pewnością większej różnorodności, odświeżenia lub poznawania klasyków. Może wreszcie poważnie przysiądę do filmów Bunuela i odważę się o nich napisać? Może przełamię dystans, który mnie odgradza od polskiego kina? Szczególnie kiedy widziałam aktorskie filmy dubbingowane i nie jest tak beznadziejnie. Jednak nie snuję żadnych planów czy postanowień – co ma być to będzie. 🙂
A teraz kilka słów w kwestii serialowej. W tamtym roku odblokowałam się serialowo i niechęć, która utrzymywała się miesiącami – zaczęła być wspomnieniem. Z jednej strony trochę przeraziły mnie zaległości do nadrobienia, nowe tytuły kuszące tematem lub obsadą. Z drugiej trzeba się wziąć w garść, zakasać rękawy i po prostu oglądać. Żałuję, że nie prowadziłam notatek serialowych i mam wrażenie, że nie jestem pewna które sezony widziałam jeszcze w 2012 roku.
Z grubsza widziałam następujące sezony:
Zaczęłam oglądać „Masters of sex”, „Sleepy Hollow” i kontynuuję przygodę z wyżej wymienionymi serialami. Po pierwszym odcinku „Girls” nie miałam ochoty na kolejny odcinek, ale zamierzam dać serialowi drugą szansę. Nie skończyłam jeszcze „The Killing” oraz „Broadchurch”, ale z pewnością do nich wrócę. Lista tytułów do zaczęcia i nadgonienia stale rośnie, ale wystarczy wziąć głęboki oddech i podejść do sprawy jak najbardziej spokojnie. Skoro „Supernatural” dał mi niezłego kopa, to inne mogą dać mi podobnego. 😉
Uff… udało mi się przed północą. Udanego 2014 roku! 😀
Siedzę, zdycham, prycham zamiast bawić się jak diablica przy kotle. Bo jak to, nie miałabym skrobnąć jednego z 195682,51 podsumowań jakie zalały blogosferę? O czym to niby miałabym pisać? Prawdę mówiąc, nie jestem zadowolona z siebie jako pożeraczki wyrobów filmowych i przy okazji aktywnej blogerki. Złośliwość rzeczy martwych (czyt. zamulający się komputer) nie tylko ograniczyła moją aktywność, ale też stłumiła zapał do poziomu bardzo letniego. Jaka to przyjemność pisać, ogarniać myśli za pomocą klawiatury, kiedy trzeba było odczekać aż wystukane literki pojawią się na monitorze. Zapewniam, że żadna i deprymująca. W pewnym momencie nie tylko nie czułam potrzeby pisania, ale też włączania podstawowego urządzenia współczesnej cywilizacji. Z początkiem roku będzie lepiej, bo dzięki nowemu wypełniaczowi czasu (i jednocześnie wypychaczowi sakiewki) jakim jest praca, będę mogła pracować i odkrywać przestrzeń wirtualną bez cienia irytacji.
Spuszczając zasłonę milczenia na drugą połowę 2012 roku, widzę, że potrzebuję zmian. Nawet nie wiecie jak łatwiej się pisze ten luźny, chaotyczny tekst, po kosmetycznym przemeblowaniu mego królestwa. Zmieniłam położenie łóżka i biurka i jakoś energia we mnie wstępuje. Co by było, gdybym przemalowała ściany? Tu powinna pojawić się ścieżka dźwiękowa znana jako „The wind of change”.
Tak sobie patrzę, na to gówniane podsumowanie i widzę jak mało w nim tematu przewodniego, czyli kina. Ten rok był zdecydowanie brytyjsko – galapagowski. Omijałam szerokim łukiem gros tytułów głośnych czy bezpardonowo wciskanych przez PR. Co nie znaczy, że brzydzę się mainstreamem – ja go kocham. Wydarzeniem roku był bez wątpienia drugi sezon „Sherlocka” od BBC, gdzie doznałam olśnienia w temacie cudowności Benedicta Cumberbatcha, który skrzyżował moją ścieżkę nie tylko z fajnym fandomem, ale pewną dobrą duszyczką. Zapragnęłam sama rysować i efekty nie są aż takie złe. Spoglądam sobie na listę obejrzanych tytułów i dochodzę do wniosku, że mam niemal same pozytywne odczucia z nimi związane. Nawet przy takich kaszankach jak „Wyścig z czasem” czy „Sylwester w Nowym Jorku”. Eee… Było dobrze.
Może jakieś postanowienia? Nic z tych rzeczy, to się u mnie nie sprawdza. Najbezpieczniej włączyć opcję „Carpe diem” i cieszyć się kolejnym dniem. Osobiście życzę sobie i Wam wielkiego głodu kulturalnego, który pokieruje Was w zaskakujące i magiczne rejony. No i weny twórczej, by to, co towarzyszyło zaspokajaniu owego głodu nie utknęło w otchłani niepamięci.
Filmowego Nowego 2013 Roku. 😉
W tym roku nie mam siły na podsumowanie serialowe, ale mam potrzebę napisać co nieco o aktorach i aktorkach. Można z uporem sobie powtarzać, że na film składa się wiele środków i funkcji, ale najbardziej zauważalni są aktorzy. To oni wypowiadają kwestie, odgrywają role i niosą na swoich barkach film. Reżyser, operator czy scenarzysta stoją po drugiej stronie kamery i trzymają pieczę nad wszystkim. Jeśli film osiągnie sukces to będzie powód do dumy. Jeśli okaże się klapą, to przeciętny widz będzie kojarzył z nim głównie aktorów. W roku 2011 nie obyło się bez garści odkryć, zachwytów i bólu oglądania złego aktorstwa. Tutaj dam upust moim doświadczeniom. Będę głównie chwaliła, no… może poza jednym wyjątkiem.
Może zacznę od odkryć aktorskich, którzy jedną rolą zadecydowali za mnie. Teraz staram się śledzić ich karierę i trzymać mocno kciuki:
Callan McAuliffe – Siedemnastolatek z Australii dokonał rzeczy niebywałej. Kiedy w „Jestem numerem cztery” za numer jeden robił Alex Pettyfer, wysoki i przystojny blondyn – jakoś większe wrażenie zrobił na mnie ten niepozorny brunet. To dla niego obejrzałam „Dziewczynę i chłopaka, czyli wszystko na opak” i przekonałam się, że warto na niego stawiać.
Dostał angaż do najnowszego filmu Baza Luhrmanna „The Great Gatsby”, gdzie zagra rolę młodego Jay’a Gatsby’ego. Znalazł się również w obsadzie „Raju utraconego” jako Uriel. Film jest jeszcze w fazie przedprodukcyjnej z powodu niezgodności na tle budżetowym.
Tom Hiddleston – nim zobaczyłam „Thora”, naczytałam się wielu pochlebstw pod adresem Lokiego. Jakież było moje zdumienie, stwierdzając, iż były one niewystarczające? To dla niego tak naprawdę było warto obejrzeć to średnio udane kino. Potem był cudownym F. Scottem Fitzgeraldem w „O północy w Paryżu”. Mam w planach nadrobienie jego filmografii i zacieram ręce na najnowsze projekty.
Czekam na „The Deep Blue Sea”, gdzie partneruje Rachel Weisz. Niedługo będzie polska premiera „Czasu wojny” Stevena Spielberga. Poza tym obowiązkowe „The Avengers”, gdzie znów przywdzieje kostium Lokiego, a na koniec telewizyjna adaptacja „Henryka IV” Szekspira. Jako książę Hal będzie partnerował Jeremy’emu Ironsowi.
Jessica Chastain – tylko jeden film, pełen kreacji aktorskich na wysokim poziomie, a wśród nich ona. Cała obsada „Służących” zasługuje na wyrazy uznania, ale to Jessica Chastain była dla mnie objawieniem. Rola Celii była łatwa do przerysowania, a ona wydobyła z niej to co najlepsze. Ba, uczyniła z niej prawdziwą perełkę. Jej filmografia jest tak bogata, a ja nawet nie wiem od czego zacząć.
Z pewnością do nadrobienia jest „Drzewo życia” Malicka, niedługo do amerykańskich kin wchodzi oznaczony kategorią R „Coriolanus”. I jeszcze kilka kolejnych tytułów… właściwie wszystkie.
Lesley Manville – Brytyjka, która w filmie Mike’a Leigha wprost błyszczała, irytowała, rozczulała i rozbawiała. Ujęła mnie rolą Mary, która za pomocą infantylnych środków ucieka przed starzeniem się i samotnością. Przeglądając jej filmografię, widzę przede wszystkim dobre nazwiska i ciekawe filmy. Żeby mi się tak udało zobaczyć „Sammy i Rosie puszczają się” – gdyż gra tam Shashi Kapoor. Wcale nie myślę o niej jako o byłej żonie Gary’ego Oldmana, jej talent i umiejętności same budują renomę aktorki.
Kristen Wiig – „Druhny” były reklamowane jako babskie „Kac Vegas”, w rzeczywistości były czymś innym. Z zażenowaniem czytałam o zachwytach nad sceną zbiorowej niedyspozycji, ale cóż – ja widzę film z innej perspektywy. Rola Annie była naturalna, prawdziwa i szczera, a Wiig w tym bezbłędna. Takie osoby chodzą po ziemi, popełniają głupstwa, chowają się za tchórzliwością by złagodzić ból porażki. Aktorkę widziałam wcześniej w debiucie reżyserskim Drew Barrymore, ale rola była zbyt mała by zobaczyć coś więcej. Podobnie jak w „Adventureland”.
Jej filmografia została zdominowana przez produkcje komediowe, sama występuje w „Saturday night Live”. Możliwe, że dla niej się przełamię i obejrzę „Paula” i kilka tytułów, które przez myśl by nie przeszły. Jednak mam kolejny powód by się zmobilizować do seansu „Wszystko co dobre”, chociaż boję się tylko o moją psychikę.
Oscar Isaac – wprawdzie wcześniej widziałam „Agorę”, ale nasuwa mi się jedna myśl – „z brodą do mnie nie podchodź”. Szumnie reklamowany „Sucker Punch” okazał się być wielkim rozczarowaniem, ale objawił mi w pełnej krasie aktora pochodzenia gwatemalskiego. Oscara postawił kropkę nad „i” w filmie „Drive”, który na tle statycznego Goslinga był panem życia. Do tego potrafi śpiewać.
Co nas czeka z jego udziałem? Film Madonny o Wallis Simpson, dramat wojenny „Cristiada” z doborową obsadą czy też kolejna część o Jasonie Bourne. Mam nadzieję, że lattynoska uroda nie ograniczy puli ról i charakterów.
A teraz postaram się wymienić role, które zrobiły na mnie największe wrażenie, z różnych, niekoniecznie współmiernych powodów:
Statuetka Niewzruszonej Skały wędruje do Taylora Lautnera za „Abduction/”Porwanie”. Tak fatalnego aktorstwa nie widziałam od ostatniego seans u filmu z sagi „Zmierzch”.
Na tym kończę z podsumowaniami. Najwyższa pora by zacząć konkretnie pisać o filmach. Życzę udanego filmowo – serialowego roku 2012. 🙂
Czego bym sobie życzyła?
To by było na tyle…
Zapisałam się do wyzwania oscarowego, co popchnęło mnie nie tylko do uzupełnienia braków, ale i krótkiego penetrowania starszego kina. W końcu zobaczyłam „Garsonierę” (świetna!), „Stąd do wieczności” (bardzo dobry) i „Casablancę” (a tak się bałam, że się nie spodoba). Poszukiwania starszych filmów wyzwoliły manię na punkcie Roberta Redforda. Od dawna jestem pod urokiem jego talentu i oczywiście obłędnych, niebieskich oczu – jednak takie manie wyskakują znienacka. Tym sposobem zobaczyłam „Żądło” (kapitalne!) oraz „Tacy byliśmy” (rewelacyjne) i nastąpił kryzys.
