Podsumowanie roku 2010 – część serialowa

To był dobry rok dla seriali. Nie dość, że odblokowałam się na nowości i zaczęłam regularnie odwiedzać popcornera, to większość wyborów okazała się bardzo trafiona. Widziałam 8 różnych seriali w tym 6 dla mnie nowych. To się z kolei przekłada na 9 całych sezonów oraz 5 oglądanych na bieżąco. Z jednego serialu zrezygnowałam po pilocie, który kapitalnie mnie osłabił, a ostatniego dnia grudnia zaczęła się przygoda z nowym dla mnie tytułem. Rok 2009 był tak niemrawy pod tym kątem, że nie będę się rozpisywać.

Jestem w tyle z kolejnymi sezonami „Dextera”, „Californication” i jeszcze paru tytułów, ale boję się za bardzo wysilać pamięć. Kiedy piszę to radosne podsumowanie, mam gorączkę, kaszlę, telepie mnie od czasu do czasu i jeszcze ból głowy daje popalić. Najbezpieczniej będzie ograniczyć się do faktycznie obejrzanych.

Poważny odpał serialowy rozpoczął się na przełomie kwietnia i maja. Po serii zachwytów nad serialem „Glee” postanowiłam go na sobie przetestować. Nie byłam przygotowana na taką dawkę endorfin, która uzależniła mnie od serialu. Przerysowani bohaterowie, akcja w szkole i spora dawka muzyki. To nie było zwykłe zakochanie, balansowałam na granicy obłędu. To dało mi energię na szukanie innych serialowych doznań.
Do dzisiaj podśpiewuję piosenki i tym samym objawił się fenomen mojej niespełna dwuletniej chrześnicy. Ola rozpoznaje Kurta, Finna, Rachel, Sama, Quinn, Sue, Mr. Shue, Artiego i podśpiewuje ze mną co niektóre piosenki. Obecnymi hitami są „Marry you” i „Just the way you are” z odcinka drugiego sezonu zatytułowanego „Furt”. Świetnie sobie radzi z pierwszą partią Sama w piosence „The Time of my life”. „Glee” nie ma szans się szybko znudzić.

Nieco wcześniej zaliczyłam pierwszy sezon „Spatracus: Blood and Sand”, ale chyba nigdy nie zrozumiem potrzeby epatowania seksem. Wciąż trzymam kciuki za Andy’ego Whitfielda, który walczy z chorobą nowotworową, ale produkcjom w tym stylu mówię dziękuję. Pomijając ten aspekt, historia i postacie świadczyły na korzyść serialu.

Przy sięganiu po nowości często decydowała tzw. iskra. Gdyby nie wywiad z Paulem Wesleyem, gdzie uroczo kaleczył polski język, pewnie do dzisiaj zwlekałabym się z sięgnięciem po „Pamiętniki wampirów”. Podobnie zadziałało nagranie z Comic Con, gdzie Nathan Fillion odczytywał fragment książki Ricka Castle’a. Wprawdzie nic nie rozumiałam, ale osoba Filliona i totalny zgon na widowni wystarczyły by zacząć przygodę z serialem „Castle”.

Historia „White collar” jest nieco inna. Już jakiś czas temu zainteresowałam się tym serialem, ale wtedy nie miałam serca do tego gatunku filmowego. Po zakończeniu drugiego sezonu „Castle” potrzebowałam czymś zająć myśli. Wpadłam w trakcie pierwszego odcinka, a duet Neal Caffrey i Peter Burke to sama słodycz. 

„The Walking  dead” było bezwstydnie reklamowane, ale ludzie otoczeni przez zombie były poniekąd odtrutką na wszechobecne wampiry. Produkcja okazała się być bardzo dobra i niestety wymaga długiego czekania na drugi sezon. 

Próbowałam zakochać się w „V”, ale pilot skutecznie to uniemożliwił. Wiadomo, że produkcje o kosmitach nie grzeszą logiką, ale moje oczekiwania nie były aż tak wielkie. Zawiódł scenariusz,  jego bezwstydna sztampowość i toporność. Nawet nie miałam z czego się uśmiać, byłam zwyczajnie zażenowana. Myślę, że za jakiś czas, na przeczyszczenie mózgu, będzie jak znalazł.

Ostatniego dnia grudnia zaczęłam oglądać „Fringe”, ale wrażenia o nim zostaną przypisane do roku 2011. Dodam od siebie, że wpadłam po uszy.

Ze starych produkcji z niesłabnącym zaangażowaniem oglądam „Kości”, które dobiegły do 6 sezonu. Twórcom udaje się utrzymywać dobry poziom, że do dzisiaj nie mam dość i uśmiecham się na wspomnienie bohaterów. Ta sztuka nie powiodła się „Czystej krwi”, która słabym trzecim sezonem, ostudziła mój entuzjazm. 

Nie oglądam „M jak miłość”, „Barw szczęścia”, „Pierwszej miłości” itp., ale niestety nie żyję w błogiej nieświadomości na temat akcji. Tak, moja mama uwielbia się dzielić spostrzeżeniami na temat seriali, które mnie nie interesują. 😉

A tak mam nadzieję, że te kilka tytułów, które zamierzam wypróbować, okażą się warte poświęconego czasu. Myślę, że Izy Miko nie wytną z „The Cape”, w końcu ma się pojawić w 6 odcinkach. To był fajny rok, ten niech nie będzie gorszy.